Stadsgedicht (18)

Oude Rijn

Ze herinnert zich
vroom stromende dagen
waarin ze bevolking van vers voedsel voorzag
machthebbers tot keizers kroonde
dat haar sprankelende lichaam
koningen naar onbereikbare oorden bracht

nu zijn er plekken
waar alleen plastic lijkt te bewegen
vis moet leven
tussen roestige rommel
en andere vormen van onzichtbaar gif
groen langs kanten
wordt opgevreten door zure regen
zijstromen dichtslibben met vette modder
en andere shit

het is niet de stront
van eenden of meeuwen
die haar helder blauw verstoort
het laatste restje reinheid bijna verloren
langzaam
maar zeker
door machtige mannenhanden vermoord

bij hoogtij
kun  je haar in serene stilte
horen schreeuwen

Marco van der Bij, 20-03-2014

Marco werd gevraagd om een gedicht voor te dragen bij een actie voor het schoonmaken van deze "oude dame" in Harmelen. Hij heeft er een stadsgedicht van gemaakt, omdat de Rijn wel iets is dat onlosmakelijk aan Woerden verbonden is.