Stadsgedicht 24; Herfst

Onze stadsdichter Marco van der Bij is een weekje weg geweest. Naar Pisa ging de reis. Lekker weer daar, zonnetje, 25 graden, zwoel briesje. Terug in Nederland was het plotsklaps herfst. Hij zag dat ook onze stad Woerden zich had aanpast aan dat jaargetijde.(net als de natuur). Dit inspireerde hem tot het volgende gedicht.

stadsgedicht 24

Herfst

De laatste warmte
lijkt verdwenen
langzaam
stript ze
haar uitbundige kledij
onder hemeltranen
schuift ze snel onder donzige dekens
alsof de nacht er niet meer toe doet
bruisend buiten niet meer hoeft

overdag draagt ze
dikke donkere wollen stoffen
waarin haar fraaie vormen verdwijnen
ze laat je raden
naar haar lichaamslijnen
speelt onbereikbaar
totdat je niet meer weet
wat je moet

als je denkt
dat ze sterft
kijk je achter haar smeulende ogen
waar je diep verlangen ziet
naar overvolle terrassen
geroezemoes van mensenmassa's
mannen in wit linnen broeken
vrouwen met een zomergezicht

ze gaat niet dood
ze is
alleen
vertrokken
tot de eerste lentezon

Marco van der Bij, 25-10-2014