1e Indische herdenking Woerden

Op 16 augustus, precies 75 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog is in Woerden voor het eerst een herdenking gehouden op de dag van de Japanse capitulatie. Bij de gedenknaald aan de Meeuwenlaan vond zaterdagmorgen een korte plechtigheid plaats die een traditie moet inluiden.

Uit het persbericht

 Het initiatief voor deze herdenking was uitgegaan van de stichting Sinar Maluku en de Stichting 4 en 5 mei Woerden.  Burgemeester Victor Molkenboer was aanwezig en legde samen met gemeenteraadslid Hendrie van Assem een bloemstuk namens het gemeentebestuur.

Molkenboer herinnerde er in zijn toespraak aan dat er een groot verschil was tussen de beleving van het einde van de oorlog in Nederland zelf en in de toenmalige kolonie. Waar hier sprake was van bevrijding, luidde de Japanse capitulatie in wat toen Nederlands-Indië heette een periode in van verwarring en strijd.

Hij wees speciaal op de rol van de Molukkers. Veel van hen hadden dienst genomen in het KNIL, het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger, en stonden in de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd aan de Nederlandse kant. Dat leidde ertoe dat na de soevereiniteitsoverdracht in 1949 de Molukse KNIL-militairen op dienstbevel naar Nederland kwamen. Waar dit aanvankelijk als tijdelijk werd gezien, bleek terugkeer steeds vaker ijdele hoop. “De geschiedenis laat zich niet terugdraaien,” aldus Molkenboer, “maar we kunnen er wel van leren.”
 

Hoe gecompliceerd die geschiedenis is, bleek uit de woorden van Lea Manuputtij, voorzitter van Sinar Maluki. Zij las passages voor uit het boek “Zorgzaam en sterk,” de biografie van de Molukse Mien Tomasowa, opgetekend door Servaas Maturbongs. Uit haar verhaal kwam naar voren hoe ook binnen Molukse (en andere Indische) families intern verdeeld konden zijn en voor welke moeilijke keuzes zij kwamen te staan. Namens de Molukse gemeenschap legden Batjo Manuputtij en Wim Amahorseija een bloemstuk.

Na een minuut stilte maakte de Rotterdamse zangeres Sigrid Secherling, dochter van Molukse ouders die in Woerden woonden, veel indruk met haar vertolking van het Indische Onze Vader: een Indische melodie met de Nederlandse tekst, waarmee de plechtigheid ten einde was.

Vanwege de coronamaatregelen was de herdenking sober gehouden en werd deze alleen door enkele genodigden bijgewoond. Het is de bedoeling van de organisatoren om er een jaarlijkse traditie van te maken waarbij, als alle beperkingen zijn opgeheven, iedereen welkom is.