Mathilde: Gedicht "Een vergeten bladzij"

Wegkijken, doen alsof het niet bestaat, de "ver van mijn bed show". Voor Mathilde Kaptein, onze jeugddichter, is de ellende die op vele plaatsen in de wereld aanwezig is niet iets wat je moet ontkennen. Ze ziet kinderen die opgroeien in oorlog en hongersnood en ze merkt dat dit door sommige mensen hier te vaak alleen maar "voor kennisgeving" wordt aangenomen. Over deze "onverschilligheid schrijft ze.

Een vergeten bladzij

We zien een zwarte bladzij
En vergeten die ook weer
Niemand staat er nu bij stil
Dat dit nog steeds gebeurt

Een kind ligt roerloos op de grond
Reizend naar de hemel
Mensen lopen er maar langs
Alsof het doodgewoon is

Ik volg het dunne straaltje bloed
En zie opnieuw een kind
Deze heeft 'n mitrailleur
Op zijn borst gedrukt

Verderop wordt er gevochten

Om een sneetje brood
Een peuter zit er heel stil naast
Die gaat het niet meer redden

Thuis vertel ik aan de mensen
Wat ik daar gezien heb
Ze kijken nuchter langs me heen
Terwijl duizend mensen sterven

Ik pak mijn oude boekje voor me
Weer met die zwarte bladzij
Die eindeloze bladzij

Mathilde Kaptein, september 2016

Dit gedicht gaat over de ellende op de rest van de wereld. Het is absoluut onacceptabel dat wij dat vergeten, daar gewoon omheen kijken. Dat bracht mijn gedachten naar dit gedicht.