De dochter van Meijer

Op 5 mei 2020 is het 75 jaar geleden dat Nederland bevrijd werd. Daarom dit jaar tal van aktiviteiten. Zo is er vrijdag 20 maart, (20.00 uur), in de Lutherse Kerk, een bijzondere muzikale vertelling. De voorstelling gaat over bezetting en bevrijding, over eindeloze jaren in onderduik, over angst, heimwee, rouw en ongelofelijke veerkracht.

Een ontroerende voorstelling over de onderduikgeschiedenis van de kleine Sara. Een verhaal gebaseerd op het boek Het uiterste der zee (2018) van schrijfster en oud NOS-lezer Pauline Broekema.

Het verhaal

Meijer, de vader van de kleine Sara (1941) wordt met de eerste trein van Westerbork naar het Oosten gevoerd. Sara en haar moeder Mies duiken onder, om veiligheidsredenen gescheiden van elkaar. Na de bevrijding blijkt bijna niemand van hun grote joodse familie nog in leven.

De dochter van Meijer gaat over bezetting en bevrijding. Over eindeloze jaren in onderduik. Over angst, heimwee, rouw en ongelofelijke veerkracht. Het is het verhaal van schoften en meelopers. En van stille helden, de mannen en vrouwen die hun leven riskeerden om er voor anderen te kunnen zijn, die leefden in verbondenheid.

De Voorstelling

De voorstelling is gebaseerd op Het uiterste der zee. De Arbeiderspers bracht dit boek van Pauline Broekema uit in 2018. Pauline is als geen ander in staat om het onnoembare te schilderen in verhalen.

De musici van "The Amsterdam Consort" omarmen de geschiedenis met werken en arrangementen van Dvorák, Dutilleux, Mahler en Sjostakovitsj.

Pauline Broekema de verteller. "Ik heb zelf het scenario geschreven en wel zo dat het verhaal ook te volgen is voor mensen die het boek (nog) niet lazen. Voor ieder optreden schrijf ik er bovendien een extra element in; een gebeurtenis of een persoonlijke geschiedenis uit de plaats of de streek waar we spelen. "

Muziek en verhaal versmelten in het programma als een rode draad aan de tijd.

Kaarten:15,00 euro, tot 18 jaar € 10.00. kunt u hier bestellen.

Tekst uit: Het uiterste der zee

Het leven van Mies was teruggebracht tot een bestaan waarin de kleinste details ertoe deden. Omdat er verder niets was. Foto’s, ze had geen foto’s meer. ‘Ik vind het heel erg om het je te vragen, Mies, zei verzetsman Joop Overdiep toen hij haar naar de Attema’s bracht, ‘maar wil je aan mij de foto van jou en Sara in bewaring geven?’ Want mocht die foto bij haar worden gevonden, dan zou die een spoor kunnen zijn naar haar meisje.

Ze haalde de beelden terug van de laatste dagen samen, in het ziekenhuis. Het afscheid. Ze hadden gewacht tot ze in Friesland waren en het haar toen verteld. Dat Sara en zij gescheiden van elkaar zouden worden ondergebracht. Omdat moeder en kind samen te gevaarlijk was. Omdat Sara bij een gezin kon doorgaan voor een evacueetje. En zij niet.

Ze had zichzelf verboden te huilen. ‘Je verbijt je tranen maar,’ had ze zichzelf opgedragen, ‘Sara mag niet van streek raken.’ Ze probeerde nergens aan te denken toen ze haar kindje knuffelde en afscheid nam.

Ze had haar hoofd gebogen en naar de grond gekeken toen Sara werd meegenomen naar onbekenden. Ik heb haar laten gaan, spookte vaak door haar hoofd. Maar ik deed het voor haar veiligheid, hield ze zichzelf dan voor.

zie ook de agenda

Vier jaar heeft Pauline Broekema aan dit boek gewerkt.

Zij kwam in contact met de nabestaande Sara Kirby Nieweg, geboren in 1941 te Appingedam. Via haar ging ze op zoek naar de geschiedenis van de joodse families Nieweg, Leefsma, Tof, Wolf, Van Hasselt en Cohen. Broekema heeft veel onderzoek gedaan door middel van interviews, familiecollecties en archieven. Ze besluit haar boek met een uitvoerige verantwoording en ze heeft een stamboom en een kaart van Noord-Nederland in haar boek opgenomen.